P. Borotavena da:
“Definizio asko eta askotarikoak dauden arren, jolaserako berez
nahikoa den elementu bat da jostailua”, eta bere funtzioari dagokionez, “erabi-
lerak soilik ematen dio jostailuari bere behin betiko izaera; jostailu gisa
asmatutako objektua eta beste helburu baterako erabiltzen dena, ez jolasteko,
ez da jostailua”.
M. de Borjak honela definitzen du
jostailua: “giza jolasa estimulatu eta dibertsifikatzeko bereziki
pentsatutako, diseinatutako eta landutako elementua”, eta, bere funtzioari
dagokionez, hau dio: “haurrak dibertitzeko eginak, haien sormena bultzatzen
dute, eta, hortik abiatuta, eragina dute haien gorputz, motrizitate,
afektibitate, adimen, sormen eta soziabilitatearen garapenean”.
Jostailua jolasteko objektutzat ikusi
behar da, helduak fabrikatua nahiz haurrak berak landua edo naturalki lortua,
nahierara jolasteko aukera bultzatzen duena, gaitasunak garatzen dituena eta
sormena eta irudimena sustatzen dituena beti eta jolasa bera aberasten duena.
Bestalde, jostailuak ez du inoiz izan behar
nolabaiteko berezko bizia duen objektua, eta ez du haurraren jarduera ludikoa
zorrotz markatu behar. Jostailuak ez du murriztu behar haurraren jolasa,
hots, haurrari ez dio oztoporik jarri behar bere burua askatasunez adierazteko
eta irudi- mena erabiltzeko; kosta ahala kosta saihestu behar dugu hori.
Zenbat eta jostailu
gehiago eduki, orduan eta elkarreragin sozial gutxiago izaten ditu haurrak,
eta, zenbat eta egituratuagoa eta sofistikatuagoa izan jostailua, orduan eta
aukera gutxiago ematen dizkio haurrari garapen intelektual, sozial, motor eta
afektiboa eta sormena lantzeko.
Benetan garrantzitsua ez da
jostailua bera, haurrak ematen dioen balioa baizik.
No hay comentarios:
Publicar un comentario